4 خطای بزرگ در تربیت کردن کودکان و آموزش انضباط

هیچ آدمی کامل نیست، برهمین اساس هیچ پدرو مادری هم کامل نیستند، همه والدین اشتباهاتی داشته اند که خود این اشتباهات فرصتی برای یادگیری آنها و همچنین فرزندان می شود. والدین اغلب به کمی آزمایش و خطا نیاز دارند. در واقع، پیشرفت فرزند شما مستقیما و صددرصد منوط به رفتار شما نیست، بنابراین فکر نکنید که اگر یک اشتباه کوچک از جانب والدین رخ بدهد، کودک برای همیشه شکست خواهد خورد. اما اجتناب از برخی از رایج ترین اشتباهات در تربیت کردن کودکان می تواند یک بار و برای همیشه باعث بهبود رفتار فرزند شما شود.

۱- توجه به رفتار بد کودک

نادیده گرفتن فریاد ها و رفتارهای مزاحم کودک می تواند بسیار دشوار باشد. اما توجه به رفتار منفی کودک رفتار نادرست کودک را تقویت می کند. بچه ها برای داشتن رفتار خوب نیاز به توجه کافی دارند نه برای رفتار بد. اما رفتارهای خوب مثل بازی بی سر و صدا ، آرام نشستن و چرخش گرفتن غالباً نادیده گرفته می شوند. بنابراین کودک در تلاش برای جلب توجه بیشتر، ممکن است به رفتارهای منفی روی بیاورد. هر نوع توجه، از جمله توجه منفی، تقویت مثبتی به کودکان می دهد. بنابراین نادیده گرفتن رفتار نادرست را در نظر بگیرید که به معنای عدم جلب توجه شما است.

۲- وارد شدن بصورت عملی برای توقف کردن رفتار

یکی دیگر از اشتباهات بزرگ والدین، تمرکز بر کوتاه مدت و زمان حال است. اگرچه ساکت کردن موقت کودک، ممکن است امروز اوضاع را آسانتر کند ، اما در طولانی مدت مشکلات رفتاری را بدتر می کند. واکنش افراطی شما به کودکان می آموزد که رفتار نادرست آنها مؤثر است. کودکی که می آموزد ناله کردن و گریه کردن و هرکار منفی دیگری او را به آنچه می خواهد می رساند، احتمالاً با بزرگ شدن در روابط خود با همسالان و شخصیت های قانونی و مسئولین مبارزه می کند. و کودکی که می آموزد رفتار درست راهی عالی برای دستکاری سایر افراد است ممکن است برای حفظ روابط سالم تلاش کند. فرزند شما برای تبدیل شدن به یک فرد سالم و مسئول، به مهارت های خاصی احتیاج دارد. بنابراین، مؤثرترین راهبرد نظم و انضباط آموزش مهارت های زندگی به این بچه ها است.

کودکان باید یاد بگیرند که پیامدهایی منفی برای رفتارهای بد آنها وجود دارد. برای اطمینان از اینکه فرزند شما مهارت های مورد نیاز خود را یاد می گیرد، محدودیت ها و استراتژی های انضباطی منسجم، سازگار و معتبری را ایجاد کنید.

۳- عدم شفاف سازی و گفتن قوانین

هنگامی که قوانین مشخص و واضحی وجود ندارد، فرزند شما احتمالاً احساس سردرگمی و ابهام در مورد انتظارات و خواسته های شما خواهد کرد. ابهام در بسیاری موارد ممکن است رخ دهد. در برخی موارد شاید شما و همسرتان قوانین مختلف و متناقضی داشته باشید یا شاید قوانین را کمی متفاوت بیان کنید. و یا شاید، شما تلاش می کنید که با شرایط سازگار شوید! ممکن است روزهایی وجود داشته باشد که احساس خستگی بیش از حد، مانع از گفتن قوانین شود.

تمایل شما برای اجرای قوانین بسته به نوع خلق و خوی شما ممکن است متفاوت باشد. آنچه که فکر می کنید دیروز خنده دار بوده ممکن است باعث شود امروز واقعاً عصبانی شوید.

بهترین راه ایجاد لیست کتبی از قوانین خانواده و خانه است. انجام این کار باعث کاهش استرس کودک نسبت به انتظارات شما می شود. هنگامی که قوانین مشخص هستند و کودکان می دانند که محدودیت ها و پیامدهای آن چیست، می توانند در انتخاب بهتر عمل کنند.

۴- نداشتن برنامه مشخص تربیتی و انضباطی

بدون یک برنامه مشخص، رفتار نادرست می تواند راهی برای ورود به هرج و مرج باشد. والدین گاهی کودک را برای یک رفتار یکسان تنبیه کنند و یا یک روز آن را تشویق کنند! پیامدهای متناقض بچه ها را گیج می کند و معمولاً منجر به تغییر رفتار نمی شود.

هنگامی که صحبت از مدیریت مشکلات رفتاری می شود، بهتر است فعال باشید تا منفعل. یک برنامه جامع رفتاری را تدوین کنید تا مشخص باشد وقتی کودک شما قوانین را زیر پا گذاشت چگونه باید پاسخ دهید. هنگامی که با یک برنامه مشخص با مشکلات روبرو می شوید، پیگیری پیشرفت فرزندتان و اینکه بفهمید که راهبردهای نظم و انضباط شما مؤثر است یا خیر، بسیار ساده تر است.

هنگامی که فرزند شما با مسائل خاص رفتاری مانند پرخاشگری یا دروغگویی دست و پنجه نرم می کند پ، با مراقبین دیگر کودک همکاری و صحبت کنید تا اطمینان حاصل شود که همه به روشی مشابه پاسخ خواهند داد. هنگامی که همه بزرگسالان و مراقبین کودک از یک زبان و عواقب یکسان استفاده کنند، مشکلات رفتاری خیلی سریعتر برطرف می شوند.

منبع: verywellfamily